Αποτελεί σημαντική πρώτη ύλη για τη σύνθεση του αγγειοδιασταλτικού φαρμάκου buflomedil για τις περιφερικές αγγειακές παθήσεις.
Η μέθοδος σύνθεσης του1,3,5-τριμεθοξυβενζόλιοπεριλαμβάνει τα ακόλουθα βήματα:
1)、 Ανακατέψτε ομοιόμορφα μεθανόλη και καταλύτη, εισαγάγετε αέριο αργό, ελέγξτε την πίεση σε 7 ατμόσφαιρες, ελέγξτε τη θερμοκρασία στους 135 ℃, διατηρήστε για 30 λεπτά, προσθέστε ένα διάλυμα που αποτελείται από1,3,5-τριβρωμοβενζόλιοκαι τολουόλιο στάγδην, έλεγχος του χρόνου προσθήκης του διαλύματος στάγδην στα 45 λεπτά, έναρξη στάγδην προσθήκη τριαιθυλαμίνης μετά την προσθήκη του διαλύματος, έλεγχος του χρόνου προσθήκης τριαιθυλαμίνης στάγδην στα 10 λεπτά, μετά την προσθήκη τριαιθυλαμίνης, αύξηση της θερμοκρασίας στους 165 ℃, αύξηση η πίεση στις 11 ατμόσφαιρες και στη συνέχεια συνεχίζεται η αντίδραση για 11 ώρες μέχρι να ολοκληρωθεί η αντίδραση.
Η μέθοδος παρασκευής του καταλύτη είναι η εξής: αναμειγνύουμε οξείδιο του νατρίου και οξείδιο του βαρίου και τα αλέθουμε. Αφού περάσετε από ένα κόσκινο 700 mesh, πάρτε το υπόλειμμα κόσκινου και ενεργοποιήστε το στους 800 ℃. Το μίγμα που λαμβάνεται αναμειγνύεται και αλέθεται με γέλη δεξτράνης και περνά από κόσκινο 500 mesh. Η αναλογία βάρους του οξειδίου του νατρίου προς το οξείδιο του βαρίου είναι 1:0,32. Η αναλογία βάρους του ενεργοποιημένου μίγματος προς το πήκτωμα δεξτράνης ήταν 1:55. Το μοντέλο του τζελ δεξτράνης είναι το G-25. Η μοριακή αναλογία 1,3,5-τριβρωμοβενζολίου προς μεθανόλη είναι 1:95, η αναλογία βάρους 1,3,5-τριβρωμοβενζολίου προς καταλύτη είναι 1:0,22 και η αναλογία δοσολογίας 1,3,5-τριβρωμοβενζολίου προς τολουόλιο είναι 1g: 6,5ml. Η μοριακή αναλογία 1,3,5-τριβρωμοβενζολίου προς τριαιθυλαμίνη είναι 1:1,22.
2) Μετά την ψύξη του συστήματος, διηθήστε το στερεό, προσθέστε το διήθημα σε 5 φορές τον όγκο του νερού, κατόπιν εκχυλίστε με χλωροφόρμιο, στεγνώστε το εκχύλισμα με άνυδρο θειικό νάτριο και συμπυκνώστε και εξατμίστε τον διαλύτη για να ληφθεί το προϊόν. Η μοριακή απόδοση είναι 99,5% και η καθαρότητα GC είναι 98,9%.
Το 1,3,5-τριμεθοξυβενζόλιο είναι επίσης ένας πιθανός βιοδείκτης για την ανθρώπινη πρόσληψη φλαβονοειδών.
